در طی سالیان گذشته پیام هایی از ایمانداران بسیاری، با این مضمون دریافت کرده ام: «من با بخشیدن خودم نسبت به گناهانی که در گذشته مرتکب شده ام دچار مشکل هستم. از مسیح بارها طلب بخشش کرده ام، اما این موضوع، احساس گناه و شرمی که در وجودم دارم را برطرف نمی کند و نمی توانم بخشش مسیح را دریافت کنم.»

پاسخ شیطان را بدهید

اگر می‌توانید از نظر عاطفی با این پیام ارتباط برقرار کنید، شما را تشویق می کنم که این کار را انجام دهید: از خود بپرسید: «آیا قربانی مسییح برای خود را پذیرفته‌ام و این گناه را نزد خدا اعتراف کرده‌ام؟» اگر جواب مثبت باشد، آیا خدا از یک طرف می‌گوید: «کاملا تو را بخشیده‌ام» (که تعلیمی واضح در کتاب مقدس است) اما نظر خود را عوض می کند وشما را عذاب می‌دهد، در حالیکه مسیح مرد تا گناهش را از بین ببرد؟ نه، مشخصاً اینطور نیست. این بدان معناست که منشا ناامیدی شما نه خدا بلکه شیطان است. پس اینطور جواب شیطان را بدهید و بگویید: «حق با تو است، من گناهکارم. اما مسیح مرا کاملا بخشیده است و همانطور که در اول یوحنا ۴:۴ آمده است او بی‌نهایت از تو بزرگتر است. پس من کلام خداوند خود را باور خواهم کرد، نه تو!» (اِی. دابلیو. توزر یکی از سرمقاله‌های خود را با این عنوان به چاپ رسانده است: «پاسخ شیطان را می دهم» و بعدها این عنوان یکی از کتاب‌های او شد.) 

عیسی گفت که شیطان دروغگو است و وقتی دروغ می‌گوید در واقع به زبان اصلی خود صحبت می‌کند. دروغ، چیزیست که در آن مهارت دارد. شیطان به شما دروغ می‌گوید و می‌گوید که کار نجات‌بخش مسیح در این مورد برای شما صدق نمی کند. مسیح حقیقت گو است. مسیح چه می گوید؟ «آن که نزد من آید، او را هرگز از خود نخواهم راند.» (یوحنا ۶:۳۷). «ولی اگر به گناهان خود اعتراف کنیم، او که امین و عادل است، گناهان ما را می‌آمرزد و از هر نادرستی پاکمان می‌سازد.» (اول یوحنا ۱:۹) اگر وقتی شیطان می‌گوید مرگ مسیح برای پوشاندن همه گناهان ما کافی نیست، درواقع ما انتخاب کرده ایم حرف  بزرگترین دروغگو در تمام اعصار را باور کنیم، کسی که زبان اصلی اش، دروغ است.

پس آیا به گناهان خود نزد مسیح اعتراف کرده‌اید؟ اگه جواب بله است، پس بخشیده شده اید. چه شک داشته باشید و چه نداشته باشید، چه احساس درونی «حس بخشیده شدن» را داشته باشید، یا نه، بی‌ربط است - واقعیت این است که اگر آنچه در اول یوحنا ۱:۹ آمده است را انجام داده‌اید (مگر اینکه خدا حقیقت را نمی‌گوید) شما بخشیده شده اید. 

ما حق نداریم خدا را دروغگو بخوانیم

همه گناهان باید مجازات شوند - اگر مجازات مسیح به جای ما را نپذیریم، خود رادر شرایطی قرار می دهیم که این مجازات را بپذیریم. اما از آنجایی که ما هیچ عدالتی برای کفاره گناهان خود نداریم، هرگز نمی‌توانیم بهای آن را بپردازیم و از این رو، این خود را مجازات کردن، هرگز پایان نمی یابد. فقط ما که با خون مسیح پوشیده شده‌ایم، از داوری ابدی برای گناهان خود خلاصی خواهیم یافت، زیرا که آن داوری برروی شخص دیگری که ما از طریق او هدیه کفاره دریافت کرده‌ایم، قرار گرفت.

ما به اندازه کافی خوب نیستیم که قادر به پرداخت جریمه گناهان خود باشیم. پس اگر بعد از اعتراف، باور می کنیم که بخشیده نشده ایم، می‌گوییم قربانی مسیح به اندازه کافی خوب نبود که ما را به فیض خود نجات دهد، در واقع ما خدا را دروغگو می‌نامیم. 

چاک سویندول اینچنین نوشته است: «با تمرکز بر بخشیدن خود، خدا را نادیده گرفته‌ایم و و بر خود تمرکز کرده ایم - باعث شده ایم  که فراموش کردن گناهمان دو چندان دشوار به نظر بیاید! او ما رو بخشیده است. ما باید به سادگی این بخشش را دریافت کنیم و از آن لذت ببریم. این یعنی رها کردن آن گناهانی که می‌خواهیم به آن‌ها بچسبیم، رد کردن مرور دوباره آن‌ها در ذهنمان و اجازه دادن به اینکه حقیقت این بخشش ما را با صلح و آرامش در بر بگیرد. آمرزش از جانب خداوند بسیار قدرتمندتر از آمرزش از جانب شخص است.»

اگر احساس می‌کنید که شایستهٔ بخشش خدا نیستید، حق با شماست - هیچ یک از ما لایق فیض او نیست. اگر ما لایق آن بودیم، به آن نیاز نداشتیم! اما خدا فیض خود را، زمانی که ما هنوز آلوده و گناهکار بودیم به ما نشان داد. مسیح برای ما مرد (رومیان ۵:۸). او ما را در بدترین وضعیتمان دیده و هنوز هم ما را دوست دارد.

به کلام او اعتماد کن، نه به احساسات خود

این دروغ شیطان، که رابطه‌تان با خدا به این بستگی دارد که همیشه کار درست را انجام دهید و احساس خاصی داشته باشید، را باور نکنید. شیطان حتی ممکن است بخواهد شما را متقاعد کند که نجات خود را از دست داده‌اید. اگر چنین است، آنچه که کلام خود می گوید را با خود تکرار کنید. هیچ کاری از دست ما بر نمی‌آید تا جایگاه خود را نزد مسیح بدست آوریم (افسسیان ۹-۲:۸؛ تیتوس ۳:۵). بنابراین ما هیچ کاری نمی توانیم برای از دست دادن آن انجام دهیم. هیچ کس نمی‌تواند ما را از دستان پدر بیرون آورد (یوحنا ۱۰:۲۹). توقف در نیکوکاری و اعمال بد، ما را از دست او بیرون نمی‌آورد، فقط به این دلیل که این اعمال نیکوی ما نیستند که ما را در این جایگاه قرا می دهند، (جدا از مسیح، هیچ کار خوبی نداریم )، بلکه این کار کامل مسیح است که برای ما انجام داده است. 

مواظب باشید که احساسات شما، شما را از اعتماد به خداوند دور نگه ندارد. در غیر این صورت به دام شیطان و نقشه‌های او می‌افتید؛ نقشه‌هایی که به ما حکم شده است نسبت به آن ها بی تفاوت نباشیم، تا نتواند ما را (دوم قرنتیان ۲:۱۱) فریب دهند. یکی از کارهایی که شیطان دوست دارد انجام دهد این است که شما را چنان بر گناهتان متمرکز کند که دیگر در کلیسا خدمت نمی کنید، شهادت نمی دهید، در ایمانتان رشد نمی‌کنید و به آنچه کلام خدا می‌گوید اعتماد نمی کنید. از آنجایی که نمی‌تواند مانع رفتن شما به آسمان شود، اکنون می‌خواهد حواس شما را از خدمت به خدا پرت کرده و شما را از آن منحرف سازد. او میخواهد بین شما و خداوند فاصله بیندازد. اجازه این کار را به او ندهید. از خدا بخواهید به شما کمک کند تا در دام شیطان نیفتید. 

به مسیح ایمان داشته باشید و در کتاب مقدس تعمق کنید، نه بر آن چه احساس می‌کنید، و سرانجام خدا احساس شما را تغییر خواهد داد. شما بخشیده شده اید — در نهایت احساس بخشیده شدن خواهید کرد، اما تا زمانی که این کار را نکنید، همچنان این احساس نبخشیده شدن را خواهید داشت. به عقل خود، اگر با کلام خدا در تضاد است، بیش از احساسات خود اعتماد نکنید. به هیچ چیز جز کلام او اعتماد نکنید؛ قوای ذهنی خود را به اطاعت از آن وادارید، از خدا کمک بخواهید و در نهایت احساساتتان از او پیروی خواهند کرد، اما چه پیروی بکنند و چه نکنند، حقیقت هنوز حقیقت است. اگر گناه کرده‌اید و اعتراف کرده‌اید، بخشیده شده‌اید. هیچ گناهی بزرگتر از نجات دهنده ما نیست. 

شیطان می‌خواهد که شما در تاریکی و ناامیدی غوطه‌ور شوید، زیرا می‌داند که حقیقت شما را (یوحنا ۸:۳۲) آزاد خواهد کرد و می‌خواهد شما را در اسارت نگاه دارد. در مقابل، مسیح می‌خواهد که شما فیض او را در آغوش گیرید و قدرت او را بپذیرید تا در نور گام بردارد، همان طور که او در نور است، خون او ما را از تمامی گناهانمان (اول یوحنا ۱:۷) می‌پوشاند. (یک توضیح: کتاب مقدس نه تنها بخشش گناهان را به ما می‌آموزد بلکه نتایج حاصل از آن را نیزبه ما می‌آموزد. بخشش به این معناست که خدا محکومیت و گناه ابدی ما را از بین می‌برد. اما به این معنی نیست که اعمال ما در این دنیا هیچ پیامدی بر روی زندگی زمینی ما ندارد. برای مثال، افراد بخشیده شده هم ممکن است به  بیماری آمیزشی مبتلا شوند یا بخاطر رانندگی در حالت مستی به زندان بروند.) 

همه چیز درباره مسیح است

در نهایت، امتناع از بخشیدن خود، عملی ناشی از غرور است - به این معنی که خودمان و گناهانمان را از خدا و فیض او بزرگتر جلوه می دهیم. 

تیم کِلِر در کتاب‌ خدایان دروغین می‌نویسد: «وقتی مردم می‌گویند: ‹می‌دانم خدا مرا می‌بخشد، اما نمی‌توانم خود را ببخشم،› به این معنی است که آن ها از بت‌هایی شکست خورده‌اند که تایید آن ها برایشان از خدا مهم تر است.» 

سی. اِس. لویس نیز در یکی از نامه های خود چنین توضیح داده است: «گمان می‌کنم اگر خدا ما را می‌بخشد، ما نیز باید خود را ببخشیم. در غیر این صورت، مثل این است که خود را محکمه بزرگ تر از او بنامیم.»

شما هم مثل من یک گناهکار نالایق هستید. هیچ یک از ما شایسته فیض خداوند نیست. اما او آن را به هر حال به ما می بخشد - و این کار باید ما را از شادی به رقص وادارد! بنابراین، خود رأی و خودستا نباشید، تصور کنید که همه‌ی این‌ها درباره‌ی شما است، و باید همه‌ی آن‌ها را حل کنید و راهی پیدا کنید. مسیح همه چیز را حل و فصل کرده  و راه را برای شما ایجاد کرده است. این موضوع در مورد عدالت شما نیست، بلکه در مورد عدالت مسیح از طرف شماست (دوم قرنتیان ۵:۲۱). او ما را فرزندان محبوب خود ساخت (رومیان ۸:۱۶) و ما را دوستان خود (یوحنا ۱۵:۱۵) نامید. 

اگر هنوز با مشکلی روبرو هستید، به هر صورت از شبان یا یک دوست یا مشاور مسیحی بالغ کمک بگیرید. به خدا گوش کنید، که روی صلیب برای شما مرد، نه به دشمن خدا، که به شما می‌گوید کار مسیح روی صلیب به اندازه کافی خوب نبود. کلام پر از فیض و بخشش او را با صدای بلند بخوانید، آن ها را بنویسید و به خاطر بسپارید. آزادی را انتخاب کنید، نه اسارت را. مایوس نشوید، و از فیض خدا شاد باشید. بهای آن پرداخت شده است؛ این به نفع شماست که کفاره مسیح را بپذیرید و آن را تکرار نکنید. 

بخشش خداوند را با آغوش باز بپذیرید. آرام باشید. شادمانی کنید. 

«پس اکنون برای آنان که در مسیحْ عیسی هستند، دیگر هیچ محکومیتی نیست،» (رومیان ۸:۱) 

«پس چون از راه ایمانْ پارسا شمرده شده‌ایم، به واسطۀ خداوندمان عیسی مسیح از صلح با خدا برخورداریم. ما توسط او، و از راه ایمان، به فیضی دسترسی یافته‌ایم که اکنون در آن استواریم، و به امید سهیم شدن در جلال خدا فخر می‌کنیم» (رومیان ۲-۵:۱).

I’ve received messages over the years from believers who say something along the lines of this: “I struggle with forgiving myself for a past sin. I’ve asked Christ’s forgiveness for it many times but can’t seem to resolve my feelings of guilt and accept God’s forgiveness.”

Talk Back to the Devil

If you can relate to the sentiment of this message, here’s what I encourage you to do: ask yourself, “Have I accepted Christ’s sacrifice on my behalf, and also confessed to God this sin?” If the answer is yes, would God on the one hand say, “I’ve fully forgiven you” (the clear teaching of Scripture) but then turn around and plague you with guilt feelings when in fact He died to remove your guilt? No, obviously not. That means the source of your despair is not God but the evil one. So talk back to the devil and say, “You’re right, I’m a sinner. But Christ has fully forgiven me and He is infinitely greater than you, as 1 John 4:4 says. So I will believe my Lord, not you!” (A. W. Tozer entitled one of his editorials “I talk back to the devil,” and it later became the title of one of his books.)

Jesus said Satan is a liar, and when he lies he speaks his native language. Lying is what he’s best at. Satan is lying to you and saying Christ’s redemptive work is not available to you in this case. Christ is the teller of truth. What does He say? “Whoever comes to me I will never drive away” (John 6:37, NIV). “If we confess our sins, he is faithful and just to forgive us our sins and to cleanse us from all unrighteousness” (1 John 1:9). If we believe Satan when he says Christ’s death wasn’t sufficient to cover our every sin, then we are choosing to believe the most accomplished liar of all time, the one whose native language is lies.

So, have you confessed your sins to Christ? If yes, then you are forgiven. Whether or not you have doubts, whether or not you have a subjective emotional sense of “feeling forgiven” is irrelevant—the fact is, if you have done what 1 John 1:9 says, (and unless God isn’t telling the truth!) you are forgiven.

We Dare Not Call God a Liar

All sins must be punished—if we don’t accept Christ’s punishment on our behalf, we leave ourselves to take it on. But since we have no righteousness to pay for our sins, we can never atone for them, and therefore the self-punishment can never end. Only we who are covered with the blood of Christ will escape eternal judgment for our sins, because that judgment has been laid on another whose gift of atonement we have received.

We simply aren’t good enough to ever pay off our own sins. So if we choose to believe we’re unforgiven after we’ve confessed, we say Christ’s sacrifice wasn’t good enough to save us by His grace, and in effect, we call God a liar.

Chuck Swindoll wrote, “By focusing on forgiving ourselves, we have taken the spotlight off of God and pointed it at us—making it doubly difficult to let go of our sin! He has forgiven us. We must simply receive that forgiveness and rest in it. That means releasing those sins we want to hold on to, refusing to revisit them in our minds, and allowing the truth of our forgiveness to cover us with His peace. Absolution from the Lord is far more powerful than absolution from oneself.”

If you feel you’re not worthy of God’s forgiveness, you’re right—none of us is worthy of His grace. If we were worthy of it, we wouldn’t need it! But God showed His grace to us in that while we were yet depraved and sinful, Christ died for us (Romans 5:8). He has seen us at our worst and still loves us.

Trust His Word, Not Your Feelings

Don’t buy into Satan’s lie that your relationship with God depends on you always doing the right thing and feeling a certain way. The devil may even try to convince you that you’ve lost your salvation. If so, rehearse what Scripture says. We can do absolutely nothing to earn our standing with Christ (Ephesians 2:8-9; Titus 3:5). Therefore, we can do nothing to lose it. No one can pluck us out of the Father’s hands (John 10:29). Our ceasing to do good works, or doing bad works, cannot move us out of His hands, simply because it is not our good works that put us there in the first place (we have no good works apart from Christ), but only the perfect work of Christ done on our behalf.

Beware of letting your feelings keep you from trusting the Lord. Otherwise you’ll fall into the devil’s trap and fall for his schemes, which we are commanded not to be ignorant of, so that he cannot outwit us (2 Corinthians 2:11). One of the things Satan would love to do is get you so focused on your guilt that you stop serving at church, stop witnessing, stop growing in your faith, and stop trusting what God’s Word says. Since he cannot keep you from going to Heaven, now he wants to derail you and distract you from serving God. He wants to create a wedge between you and God. Do not let him do this. Ask God to help you not fall into Satan’s trap.

Believe Christ and meditate on Scripture, not on how you feel, and eventually God will change how you feel. You are forgiven—eventually you’ll feel forgiven, but until you do, you still are. Don’t trust your intellect any more than your emotions if it is contradicting the Word of God. Don’t trust anything but His Word—force your intellect to submit to it, ask God for help, and eventually your emotions will likely follow, but whether they do or not, the truth is still the truth. If you have sinned and confessed, you are forgiven. No sin is bigger than our Savior.

Satan wants you to be shrouded in darkness and despair, because he knows the truth will set you free (John 8:32), and he wants you in bondage. Christ, in contrast, wants you to embrace His grace and accept His empowerment to walk in the light, as He is in the light, His blood covering us from all our sins (1 John 1:7). (One clarification: the Bible teaches not only forgiveness of our sins but also consequences of our choices. Forgiveness means that God eliminates our eternal condemnation and guilt. But it does not mean that our actions in this life have no consequences on earth. Forgiven people can still contract an STD or go to jail for drunk driving, for example.)

It’s All About Christ

Ultimately, refusing to forgive ourselves is an act of pride—it’s making ourselves and our sins bigger than God and His grace.

Tim Keller writes in Counterfeit Gods, “When people say, ‘I know God forgives me, but I can’t forgive myself,’ they mean that they have failed an idol, whose approval is more important to them than God’s.”

C. S. Lewis expressed a similar sentiment in one of his letters: “I think that if God forgives us we must forgive ourselves. Otherwise it is almost like setting up ourselves as a higher tribunal than Him.”

Like me, you’re a wretch, an unworthy sinner. Neither of us deserves God’s grace. But He gives it to us anyway—and that should make us dance for joy! So don’t be self-absorbed and self-important, as if this were all about you, and you have to figure it all out and make a way. Christ has figured it all out and made the way for you. It’s not about your righteousness—it’s about the righteousness of Christ on your behalf (2 Corinthians 5:21). He’s the One who has made us His beloved children (Romans 8:16) and called us His friends (John 15:15).

If you’re still struggling, by all means get help from your pastor or a mature Christian friend or counselor. Listen to God, who died for you on the cross, not to the Enemy of God, who is telling you Christ’s work on the cross wasn’t good enough. Read His words of grace and forgiveness out loud, write them down, and memorize them. Choose freedom, not bondage. Don’t despair, but rejoice in the grace of God. The price has been paid—it’s for you to accept Christ’s atonement, not try to repeat it.

Embrace God’s forgiveness. Relax. Rejoice.

“There is therefore now no condemnation for those who are in Christ Jesus" (Romans 8:1).

“Therefore, since we have been justified by faith, we have peace with God through our Lord Jesus Christ. Through him we have also obtained access by faith into this grace in which we stand, and we rejoiced in hope of the glory of God” (Romans 5:1-2).

Photo by Anthony Tori on Unsplash