توسط رندی آلکورن

بیش از چهار سال، همسر عزیزم، نانسی، با سرطان مواجه بود، گزارش‌های زیاد و بدی دریافت می‌شد. در تمام طول سه جراحی، سه دوره پرتودرمانی، و سه دوره شیمی‌درمانی او، از نظر عاطفی شرایط بی‌ثباتی داشتیم.

به‌وضوح روزی را که دکتر گفت سرطان مرحلۀ چهارم است و به ریه‌هایش انتشار یافته، به یاد می‌آورم. آن شب ما باهم دعا کردیم، و سپس من به طبقۀ پایین رفتم، کنار مبل زانو زدم، صورتم را با دستانم پوشاندم، و گریستم. قلبم را در حضور خدا باز کردم، و به او التماس کردم که مداخله کند. من آنچه را که اول پطرس 7:5 به ما می‌گوید، انجام دادم: «همۀ نگرانیهای خود را به او بسپارید زیرا او به فکر شماست» (ترجمۀ هزارۀ نو).

ناگهان حضوری را در کنارم احساس کردم. چشمانم را باز کردم و دیدم پنجه‌های جلویی سگ گلدن ریتریورمان، مگی، کنار دستانم است. به من با نگرانی محبت‌آمیزی نگاه کرد، اشک‌هایم را لیسید، و سپس صدایی بلند و اندوهناک از خود درآورد که هرگز تا آن زمان و نیز بعد از آن از او نشنیده بودیم. فقط می‌توانم آن را به‌عنوان یک ناله توصیف کنم. مرا مبهوت خود کرد.

بلافاصله به رومیان 8 فکر کردم، که به ما می‌گوید که ما می‌نالیم، تمام خلقت می‌نالد، و روح خدا با ناله‌هایی بیان‌ناشدنی برای ما شفاعت می‌کند. من متوجه شدم که هرسۀ ما باهم برای نانسی، که همۀ ما دوستش داشتیم ناله می‌کردیم – خدای ما، خودم، و سگ‌مان. سپس بیشتر گریستم، اما این بار در هردو همراهانم تسلی عظیمی یافتم.

خدای همۀ دلگرمی‌ها

یک سال بعد، وقتی نانسی آخرین نفس خود را کشید، آنجا بودم. عمیقاً احساس ناراحتی می‌کردم، اما افتخار می‌کردم که همسر او بوده‌ام و تا زمانی که مرگ ما را از هم جدا کرد، در کنارش حضور داشتم. اکنون بعد از بیش از دو سال که او به آسمان رفته است، غیاب او بسیار ملموس بوده است. دلم برای پیام‌های مکرر او دربارۀ سگ و فوتبال، و نقل‌قول‌های عالی از چارلز اسپرجن و جی. آی. پکر و دیگران تنگ شده است. دلم برای صدای او و خنده‌هایش که همیشه بسیار بلند و مسری بود، تنگ شده است.

اندوه خیلی سخت بود. اما خدا عملی از روی فیض در زندگیم انجام می‌داد، و تسلی و دلگرمی‌ای به من داد که مرا قادر می‌سازد بدون او ادامه دهم. (این انتظار که یک روز دوباره با او در حضور عیسی خواهم بود، به‌شکل عظیمی به من کمک کرد!) در مزمور 8:16، داوود می‌گوید: «خداوند را همواره پیش روی خود می‌دارم. چون بر دست راست من است، جنبش نخواهم خورد.» خداوند را پیش روی خود قرار دادن یعنی اینکه حضور او و یاری دائمی‌اش را تشخیص داده و تصدیق کنیم.

وقتی کودکی از دوچرخه می‌افتد، نیاز ندارد که پدرش به او بگوید: «عزیزم، این دلیل افتادنت است – با در نظر گرفتن سرعتی که داشتی و وزن این دوچرخه، دیگر نمی‌توانست آن چرخش سریع را تحمل کند و...» نه. آن بچه صرفاً نیاز به تسلی دارد. ما نیاز به توضیحات نداریم، چون در هر صورت اکثر آنها را متوجه نمی‌شویم. ما به «خدایی که افسردگان را دلگرمی می‌بخشد» (دوم قرنتیان 6:7) نیاز داریم. میلیون‌ها انسان، از جمله من، بر تسلی‌ای که خدا در تاریک‌ترین لحظه‌هایشان آورده است، شهادت می‌دهند. «...تو ای خداوند، مرا یاری کرده و تسلی داده‌ای» (مزمور 17:86).

جونی ایرکسون تادا و استیو استس در وقتی خدا می‌گرید اینطور می‌نویسند:

خدا، مانند یک پدر، فقط توصیه و راهنمایی نمی‌کند. او خودش را عطا می‌کند. او برای بیوه‌زن محزون، شوهر می‌شود (اشعیا 5:54). او برای زن نازا، تسلی‌دهنده می‌گردد (اشعیا 1:54). او پدر یتیمان می‌شود (مزمور 14:10). او برای فرد مجرد، داماد می‌شود (اشعیا 5:62). او برای بیمار شفادهنده است (خروج 26:15). او برای افراد سردرگم و افسرده، مشاور شگفت‌انگیز است (اشعیا 6:9).

پولس گفت: «... خدای همۀ دلگرمیها... که به ما در همۀ سختیهایمان دلگرمی می‌بخشد تا ما نیز بتوانیم با آن دلگرمی که از او یافته‌ایم، دیگران را که از سختیها می‌گذرند، دلگرم سازیم» (دوم قرنتیان 3:1-4). اغلب وقتی اندوهگین هستیم، تنها به تسلی یافتن فکر می‌کنیم، نه تسلی دادن. زمان‌هایی در اندوه هست که تنها تمرکزمان برطرف شدن نیازهایمان است. اما وقتی خدا به ما تسلی می‌بخشد، قادر خواهیم شد تا از همان تسلی برای دلداری دادن به دیگران استفاده کنیم.

با اینکه خدا تسلی خود را مستقیماً توسط خدمت روح قدوسش بر ما جاری می‌سازد، اما او مایل است از دیگران نیز برای تسلی دادن به ما استفاده کند. من این را از طریق دوستان و اعضای خانواده‌ام تجربه کرده‌ام. لذت عظیمی در تسلی بخشیدن و دریافت تسلی در خانوادۀ خدا وجود دارد. اینکه ظرفی برای خدا باشیم رضایت‌بخش است، و این منبع تسلی و دلگرمی نیز می‌باشد.

دوستی عیسی

عیسی می‌فرماید: «دیگر شما را بنده نمی‌خوانم... بلکه شما را دوست خود می‌خوانم» (یوحنا 15:15). این حقیقت حیرت‌آور تبدیل به یک تسلی عمیق روزانه برای من شده است. از زمانی که به‌عنوان یک نوجوان، عیسی را شناختم، با او دوست بوده‌ام؛ اما زمانی که بهترین دوستم بعد از عیسی، نانسی، دیگر اینجا در کنارم نبود، این حقیقت را به‌طور کامل‌تری درک کردم. درحالیکه سایر دوستی‌ها نیز کمک‌کننده بودند، اما هیچ‌چیز به اندازۀ دوستی با عیسی برایم معنا و مفهوم نداشته است؛ و همچنان هم به همان شکل است؛ هر روزه.

من هیچ‌وقت به اندازۀ اکنون احساس نزدیک بودن به او را نداشته‌ام. به خودم می‌گویم که اکنون نانسی با بهترین دوست من و خودش زندگی می‌کند. و من حضور او را هر روزه با خودم تجربه و حس می‌کنم. زمان مرگ همسرم، هیچ‌کدام از ما بهترین دوستمان را از دست ندادیم. او همچنان با هردوی ماست، هرچند که ما هنوز دوباره به هم نپیوستیم.

اینکه عیسی حقیقتاً دوست ماست و می‌خواهد دوست ما باشد، یک مفهوم انقلابی برای بسیاری از مسیحیان است. درست است، ما هرگز نباید این واقعیت را که ما خادمین خدا هستیم و اینکه این خودش دعوتی والاست، انکار کنیم یا دست‌کم بگیریم. اما باید همزمان این واقعیت شگفت‌انگیز را تأیید کنیم که ما فرزندان او و دوستان او هستیم. خدا می‌تواند خادمینش را محبت کند، و این کار را می‌کند، اما او قطعاً فرزندان و دوستانش را با تمامی دل محبت می‌نماید. و او قصد دارد بهترینش را برای ما انجام دهد، حتی زمانی که بهترین‌ ممکن است متفاوت از آنچه که ما انتخاب کرده‌ایم، باشد.

دوایت ال. مودی گفت: «قانونی که سالها داشتم این است که با خداوند عیسی مسیح به‌عنوان یک دوست شخصی برخورد کنم. او یک اعتقادنامه، یک آموزۀ صرف، نیست؛ بلکه این خودِ اوست که ما داریم.»

زمانی که در اندوه هستیم، متوجه می‌شویم که خودِ اندوه یک همراه است؛ اما همراه عظیم‌تر و نزدیک‌ترین دوست ما عیسی است. او گفته است: «تو را هرگز وا نخواهم گذاشت، و هرگز ترک نخواهم کرد» (عبرانیان 5:13). عیسی راهنما و بهترین دوست ما، و همچنین نجات‌دهنده و خداوند ما است. وقتی با او وقت می‌گذرانیم، با او صحبت می‌کنیم و از او می‌شنویم، رابطۀ ما با او رشد می‌کند. آنطور که اوزوالد چمبرز نوشت: «عزیزترین دوست بر زمین تنها سایه‌ای است در مقایسه با عیسی مسیح.»

ما بر چهرۀ او خواهیم نگریست

رنج کشیدن و گریستن، واقعی و عمیق هستند؛ اما برای فرزندان خدا، موقتی می‌باشند. یک روز، اندوه پایان خواهد پذیرفت. برای همیشه. خوشی ابدی در راه است. عیسی، دوست همیشگی ما، «هر اشکی را از چشمان آنها پاک خواهد کرد. و دیگر مرگ نخواهد بود؛ و ماتم و شیون و درد وجود نخواهد داشت» (مزمور 4:21). این وعدۀ عیسی است که با خونش برای ما خریده است.

در این میان، وقتی قلب‌هایمان دردمند است، بیایید به‌سوی عیسی برگردیم، که عظیم‌ترین منبع تسلی و آرامش ماست. «تسلای من در مصیبتم این است که وعدۀ تو مرا زنده می‌گرداند» (مزمور 50:119).